Ο Δράκος ο γαλάζιος

Της Ανατολίας ήρθανε οι μάγοι
επιστήμονες τρανοί και σεβαστοί
Μας είδανε ντυμένους με δέρματα σταχτί
και είπανε πως πορφυρούς φορούμε
βελούδινους μανδύες, ό,τι ακριβό στη Γη

Κι εμείς τη Γη ολάκερη που δεν γνωρίσαμε
πιστέψαμε τη γνώμη τους αυτή

Της Δύσης ήρθανε οι Βάρβαροι
αυτοί π’ αντέξανε την διαδρομή
Μας είδανε τα άστρα που κοιτάζαμε
και είπανε πως λάθος είναι ‘τούτη
η πυξίδα για τη Γη, χαμένη η διαδρομή

Κι εμείς που πέρα από το εδώ, δεν πήγαμε
πιστέψαμε τη γνώμη τους αυτή

Το πορφυρό το κρύσταλλο που έπεσε
από τα ουράνια στον κάτω κόσμο,
Στο δρόμο έσταξε και έσπασε
διαπράττοντας τον μέγιστο το φόνο:
Κόκκινο ποτάμι, λένε, έγινε βαθύ
που κύλησε και πότισε, την ξεραμένη γη

Του Νότου ήρθανε μύριοι πιστοί
με γύμνια, μυρωδιές και χρώματα
Μας είδανε να ρίχνουμε αλάτι στο ψωμί
«Σπατάλη» βροντόφωνα μας φώναξαν
πως ήταν ύψιστη ετούτη η ντροπή

Κι εμείς που τι είναι σύνεση, δεν ξέραμε
πιστέψαμε τη γνώμη τους κι αυτή

Του Βορά ήρθανε μετά, οι ναυτικοί
που θάλασσες οργώνανε και ‘παιρναν τιμαλφή
Μας είδανε που είχαμε μίαν αλλιώτικη ζωή
και είπανε πως τίποτα δεν ξέρουμε
πως ράτσα είμαστε που θα εξαφανιστεί

Κι εμείς που μόνο δέος για τα ξένα ξέραμε
πιστέψαμε τη γνώμη τους αυτή

Θαλασσινό αλάτι βρήκε, μάζεψε
ανάλγητη πίστη σ' αδειανή αλυκή
Ο Δράκος που τα λέπια του έσπασε
γαλάζιο κι άσπρο έριξε στη γη
Ήτανε ακόμη, η πλάση αδειανή
και πάλι είπανε, πως χώρο έπιανε πολύ...

29/01/2007

Γαλάζια θρύψαλα…

Γρηγοριανοί οι ύμνοι που στο δωμάτιο ζέσταναν
-το μαύρο ράσο τους, το καίνε…-
Κατάδυση ζητά μία ανύψωση, τα σήμαντρα και πάλι κλαίνε…

Ριγούνε τα βιτρό, μπορντό φοράνε χρώμα
Kαι τα γαλάζια τμήματα,
κομμάτια-θρύψαλα, στη Μοίρα παραμύθια λένε.

Για τις ψηφίδες ιστορούν όπου το δάπεδο στολίζουν
Πόσα παπούτσια το πατούν, πόσα τα χέρια που τ’ αγγίζουν…
Πόσα τα σχήματα, τα χρώματα και πόσοι ψηλαφίζουν
ψηφίδες μα και διάκενα, τη γη, ποια δάκρυα ποτίζουν…

Οι ύμνοι ψέλνουν κι ας εσίγησαν και το δωμάτιο ζεσταίνουν...
Το γέμισαν γλυκά με ένταση
το έβαψαν ως τις γωνίες των χορωδών οι θείες ψαλμωδίες...

03/02/2007

Φλοκάτες ρόδινες

Φλοκάτες ρόδινες, πέταλα λευκά,
διάφανα τα πέλματα, ζυγός ο αριθμός...
Η κατεύθυνση αόριστη, η ανάσα παγωμένη,
τα άστρα στη θέση τους: «καρφιά...»
Χμ... από μια φλόγα ξεκίνησε το σύμπαν;;;
Θα μπορούσα να το πιστέψω...

Κορμί γυμνό, διάφανο στου ήλιου το φως…
το σχήμα του να δείξει στο κόκκινο τυλίγεται
εκείνο της φλοκάτης… Σκιές υπέροχες,
πανέμορφες γραμμώσεις… το ατελές σε πλήρη
ανάδειξη της αμορφίας του, η ομορφιά…
Η ομορφιά σε έκσταση, η ανίχνευση σε ένταση,
η φύση πρωτόγονη…. Δέκα βιολιά μαζί, φτιάχνουν
θόρυβο ή μουσική… το ένα κλαίει… ή υμνεί.

Φλοκάτες ρόδινες, πέταλα λευκά,
διάφανα τα πέλματα, αμυδρός παλμός…
Η κατεύθυνση συνεπής, η φλόγα φλέγεται,
τα άστρα στη θέση τους: «καρφιά…»
Χμ…. σε μια εντροπία τείνει το σύμπαν;;;
Θα μπορούσα να το πιστέψω…

15/02/2007

Δεν είναι

Δεν είναι που πονάει η μοναξιά
τι κι αν πληγώνουν οι ανθρώποι
μες το σάπιο μας, εκείνο, τελικά
βρήκα ποιός αγάπη, δίνει, νιώθει

Δεν είναι που ματώνει η ξεγνοιασιά
ούτε που φορές δεν ξημερώνει
στη χαρά σου που γρυλίζουν τα σκυλιά
και πετάνε πάνω σου τη σκόνη

Δεν είναι που δε βρίσκεις τη γιατρειά
σ’ όσα όμορφα σου ‘χουν στολίσει
ούτε που ο θάνατος σε μια σταλιά
ζωή, απειλεί να σ’ αφανίσει


Είναι που όπου και να σεργιανάς
την καρδιά σου δεν θα ‘βρεις ν’ αφήσεις
το μαχαίρι, θες δεν θες, θε να κρατάς
και στη σάρκα μέσα θα το μπήξεις…
Για να βρεις μια ανάσα λευτεριάς,
τη δική σου ή του άλλου την ψυχή,
θα σβήσεις…

04/03/2008

Soul

Ταξίδι στους ρυθμούς της soul
Σε έναν παράπονο σκοπό
Mama I feel nothing but whole
Και γέρνω στης μέρας το ζυγό

Μαύροι ήχοι με γυρίζουν
Χρυσαφιά σαξόφωνα
Φυσαρμόνικες σφυρίζουν
Σε παλιά μικρόφωνα
Θόλο φτιάχνουν και με κλείνουν
Αφρικής δυο κρόταλα
Μουσικές πονούν και πίνουν
Απ' τη μνήμη βότσαλα

Ρυθμοί κάποιου της jazz εργάτη
Το πόδι χτυπάς ενστικτωδώς
Λευκό μοιάζει του Taj παλάτι
Όνειρο, αυλαία, επωδός.

18/11/2005

Πετρωμένο

"Στις δώδεκα να έρθεις να με βρεις
Και να μην είναι μέρα..."
Κόκκινο στεφάνι
Μαύρη βέρα
Χίλιες οργιές κι εμείς στο παραπέρα

Χθες είδα την ψυχή μου να περνά
Το δρόμο φοβισμένα
Κοίταξε εμένα
Είδε σένα
Κι έτρεξε νάβρει απέναντι κανένα

Αυτό που λέμε πεπρωμένο
Για κάποιους είναι πετρωμένο
Που σαν γυαλίζει, μυρίζει
Όπως το χώμα μετά τη βροχή...

29/09/2005

Σκήπτρο χρυσό

Σήμερα, χθες, μήνες και χρόνια
Έρημο τώρα, Όστρια φυσά
Έλιωσαν ή όχι τα χιόνια
Έρημο τώρα, Όστρια φυσά

Φίδια φοράς, άσπρους ουραίους
Κοίτα κρατάς στα χέρια σκορπιούς
Σ' έλουσαν δες άμμο του κλέους
Κοίτα κρατάς στα χέρια σκορπιούς

Πέρα κοιτάς, πέρα αιώνες
"Έρημος άδεια, γης μου ξερή"
Χρύσωσες δες πέτρας πυλώνες
"Έρημος άδεια, γης μου ξερή"

"Στάσου" μου λες, "άρχοντας είμαι"
Κοίτα κρατάει σκήπτρο χρυσό
" Λίγο νερό, κάπου να κείμαι "
Θέ μου κρατάει σκήπτρο χρυσό...

10/09/05