Το παλάτι

Σ' ενός πελάγου, τα πολύχρωμα νερά,
κάπου στα βαθιά,
κάπου σκοτεινά.
Παλάτι φύκινο, υψώνεται ψηλό,
κάπου στο βυθό,
σ' όνειρο θολό.

Χαγιάτι όμορφο, αφρού και μαγικό,
μπόλικα σκαλιά,
μία κλειδωνιά.
Σαράντα αίθουσες, χρυσάφινες ψευτιές,
μέσα σε αυτές,
είκοσι πληγές.

Υπάρχει κι ένα σφραγισμένο μυστικό,
βρώμικο πικρό,
είν' αληθινό.
Πως έχει πήλινο, δωμάτιο κρυφό,
μέσα η ψυχή,
τ' όνειρου πηγή.

Μια νύχτα μ' έφερες, σ' αυτήν τη φυλακή,
μ' έκλεισες εκεί,
μ' άφησες εκεί.
Αφού με έντυσες, με πέπλα νοερά,
λόγια τρυφερά,
χάδια και φιλιά.

Σου είχα πει ψιθυριστά ερωτικά,
κάποτε παλιά,
μες απ' την καρδιά.
Πως δε μ' αρέσουν τα χρυσά, είναι φτηνά,
θέλω τον πηλό,
ό,τι ακριβό.

Δεν ήταν δύσκολο λοιπόν, το μυστικό,
βρέθηκε του νου,
και του παλατιού.
Κι ήπια νάμα, της πηγής, της καθαρής,
πίκρα της ψυχής,
όνειρου πληγής.

Διαλύω εύκολα, με μιας, θαλασσινά,
τέρατα φυγής,
πλάνες της ζωής.
Διαλέγω φως αληθινό, να σε κοιτώ,
φως από πηλό,
φως λυτρωτικό.

Ό,τι ακριβό,
φως να σ' αγαπώ!

19/12/2004