Απεκδύσεις

Άρχισαν οι πόλεις ν’ απεκδύονται τα τείχη τους
κι έκθετοι οι θρύλοι πια, θρύλοι έπαψαν να είναι.
Φαντάσματα γενήκανε οπού στοιχειώνουν τις σκιές
στις ακατοίκητες γωνίες, των άωρων ωρών και των
ψιθύρων των σιωπών. Οι πόλεις απεκδύθηκαν…

Άρχισαν κι οι οίκοι ν’ απεκδύονται...
Άλλοι τους φρεσκοβαμμένους
με περισσή φροντίδα, τοίχους τους
κι άλλοι τις καγκελόπορτες
τις φωτισμένες με γλόμπους
ολόγυμνα έκθετους…

και ω! τί θαύμα!

…σε οίκους και «Οίκους» πόσο ίδιο μοιάζει
το από μέσα τους νοικοκυριό,
με δίχως χρώματα όταν κοιτάς τις βαριές κουρτίνες,
τους μαρμάρινους νεροχύτες
και τους καναπέδες από παχύ βελούδο....
«Οίκοι» και οίκοι απεκδύθηκαν…

Άρχισαν και οι άνθρωποι να απεκδύονται… τα ρούχα,
τα φκιασίδια, τις ρυτίδες και τα κάλλη τους. Κι αναδύθηκε
ξανά ο θρύλος και το θαύμα, καθώς το θέαμα δεν είχε
έκθετα κορμιά, κόκαλα ή σάρκα… μόνο το φώς,
θανόντων θρύλων. Κι αλλού, το σκότος… οίκων δίχως ασβέστη
ή –πρόστυχου- φανού υποσχέσεις.
Σαν οι άνθρωποι απεκδύθηκαν…

02-09-2007