Λένε...

Λένε, πως δεν έχω αίμα
Κι από κόλασης, σπίθα μα και ψέμα
Ότι έχω γεννηθεί
Λένε, πως δεν έχω οίκτο
Κι απ' τα όνειρα, πως κλέβω ξύπνιο
Όπου ζώσα, θωρώ ψυχή

Στις φλέβες μου, φαρμάκι
Δηλητήριο, στα εντόσθιά μου, τριγυρνά
Τα χέρια μου, δαγκάνες
Το θύμα μου, με φόβο να κοιτά
Το διάφανο κορμί μου
Η φύση, το αφομοιώνει, ξεγελά
Και από την ουρά μου
Ο θάνατος, απλόχερα κυλά

Λένε, πως δεν έχω θάρρος
Από συναίσθημα, πως είμαι άδειος
Πληγώνω, πριν να πληγωθώ
Λένε, πως δεν έχω σέβας
Κι από καρδιά, κενό 'μαι, τέρας
Μ' εκδίκηση, πως λειτουργώ

Στις φλέβες μου, φαρμάκι
Μοναξιά, ό,τι τη ζωή μου, ακουμπά
Τα χέρια μου, δαγκάνες
Αγάπησα και πώς θα δώσω χάδια, τρυφερά
Το διάφανο κορμί μου
Στο βάρος μίας σόλας, εύκολα, πώς σπαρταρά
Και από την ουρά μου
Γεννιέται ο πόνος, που με τυραγνά

Σκορπιό, με τρόμο, με φωνάζουν
Μα ο τρόμος, πιότερο, δικός μου
Όπου κοιτάζω, με λαχτάρα
Βλέπω αντίκρυ μου, μονάχα,
Ερημιά...

18/12/2004